FERi

  KEDİ..... Yağmurlu bir günde kahvemi yudumlarken dalıp gittiğim yerden, bir kedi sesiyle geri dönmüş buldum  kendimi. Bir şeyler anlatmak ister gibi sürekli miyavlayıp duruyordu yoldan geçenlere.  Dün yoktu. Birden ortaya çıkmış ve  içindekileri haykırmak ister gibi bağırıyordu.  Belki de cevap bulamadığı  soruları soruyordu. Nasıl oraya gelmişti? Kim onu bırakmıştı yalnızlığın, soğuğun ve karanlığın ortasına?  Bu mahalle yabancıydı  ona, kaldırımları, insanları, kokusu.....  Korkuyordu hem de çok korkuyordu... Karmaşık duygular içerisinde oradan oraya koşturuyordu. Yalnızlık, korku ve birazda umutla.. Hangi duygu ağır basıyordu? Bazen yalnızlık ve korku ile siniyordu köşesine herkesten uzak, bazen umuduyla  çıkıyordu saklandığı yerden kalabalığın ortasına. Sesi kısılana kadar bağırıyordu duyarlar umuduyla. Yalnız değildi, etrafında bir sürü insanlar vardı oysa. Sürekli konuşurken nasıl duymuyorlardı onu. Kendi gürültülerinden mi diye ...