DENİZE DÖK İÇİNİ..

                                           


Kalbim acıyor...
Şu an gözlerimden yaşlar akmak ister gibi. Yalnız hissediyorum kendimi nedenini bilmeden. Belki de biliyorum.İçim de yalnızım aslında. Birçok arkadaşım var, beni seven ailem, dostlarım ama yine de beni anlayamazlar, biliyorum.
Kendi kabuğuma çekiliyorum.
Ve huzur bulduğum, beni saatlerce bıkmadan usanmadan dinleyen deniz ile olan  sohbetime doğru koşarak gidiyorum. Yine ben geldim deyip en önden alıyorum yerimi. Rüzgar da katlıyor sohbetimize ve  sessizce eşlik ediyor.
Deniz hissediyor duygularımı. Sadece onunla  paylaşıyorum, konuşuyorum ben olarak...
Hayal kırıklıklarımı anlatıyorum, ne kadar çok üzüldüğümü,umutlarımı. Gözyaşlarım dökülmeye başlıyor denize aitmiş ,onunla buluşmak, dalgalarla coşmak ister gibi.
Dilimden dökülüyor yaşadıklarım,üzüntülerim ve hayallerim. Sessizce bağırıyorum haykırıyorum denize doğru. Herkesin kendine ait derdi var biliyorum ama içimdeki fırtınaya hakim olamıyorum. O an sadece bağırmak istiyorum nedenini bilerek. Ama yine de biliyorum ki  bağırsam da haykırsam da değişen bir şey olmayacak. Sadece kalbim acıyacak ve yine susacağım.
Korkuyorum aslında bir şeyleri söylemekten. Hislerimi açığa vurmaktan. Zayıf  birimiyim ben diyorum Ama ben güçlüyüm yada öyle görünmeye çalışıyorum. Fakat bir an geliyor kalbimi yerinden söküp atmak, duygusuzlaşmak istiyorum o an. Sürekli mutluluk oyununa hakimken ben, o deli anlarda ne yapacağımı şaşırıyorum. Hiç bir yere sığamıyorum. Her şeyi yıkıp geçmek istiyorum.Sanki her şey yoluna girecekmiş gibi..
Sonra susuyorum denizin konuşmasına izin verip. Başlıyor öğütlerine ve tesellilerine huzurlu bir müzik eşliğinde. Arada kızıyor bana sesini yükseltip, dalgalarını daha hızlı vuruyor duvarlara. Sonra bakıyor halime, üzülüyor ve  sesi birden düşüyor. O an ne kadar alıngan olduğumu anlayıp oda benimle susuyor.
Ama tekrar dayanamayıp başlıyor öğütlerine.Başım önde sadece dinliyorum.
Kaldır başını diyor gör güzellikleri.Hiç bir şey kalıcı değil ve sen her anın kıymetini bil. Ben ki koskocaman bir denizim ama benim de içimde fırtınalar var. Yine de güneşi karşılamaktan asla bıkmıyorum. Her sabah aynı heyecanla, umutla bekliyorum ona kavuşmayı.
Derken Rüzgar giriyor araya yüzüme dokunup,saçlarımı okşuyor.
Gülümsüyorum birden...
İçim de oluşan huzur ile, güneşi karşılamak için ayrılıyorum yanlarından....